De ongevraagd advies van deze week gaat over leraren. Je vindt alle Ongevraagde Adviezen via deze Spotify playlist, deze editie vind je op BNR en op Spotify.
Het onderwerp van deze week is… de leraar.
Afgelopen weekend las ik een geweldig stuk in de NRC, redactrice Patricia Veldhuis heeft het afgelopen jaar als speciaal stagiaire meegelopen op een school, waarbij ze zelf ook lesgaf en het resultaat is een mooi stuk over de kwetsbaarheid waarmee je als leraar te maken hebt (Doe ik het wel goed? Hoe zorg ik dat de leerlingen wel opletten en leren wat ik wil dat ze leren?)
Ik zou eigenlijk het hele stuk hier wel over willen nemen, het was als docent echt een feest der herkenning, maar laten we er een paar stukjes uit pikken.
Wat vond je het belangrijkste?
Het meest relevante voor iedereen om nog eens goed te horen is de enorme werklust van docenten dat uit het stuk spreekt. Het cliché van “lekker veel vakantie” wordt vakkundig onderuit gehaald: docenten werken, zelfs in het meest positieve scenario zonder overwerk, door het jaar heen meer dan hun contractuele uren en verdienen hun vakanties dus gewoon zelf.
Daarnaast werkt bijna iedere docent op haar school structureel meer dan die uren, bijv mensen die 4 dagen werken op papier, maar gewoon 5 dagen op school zijn, bijv om voor te bereiden of te overleggen. Ik vind dat beeld heel herkenbaar. Ik wil niemands stress te kort doen, maar als ik collega’s op de universiteit wel eens hoor klagen over de werkdruk door veel vergaderingen, denk ik: “ja dat doe je toch echt zelf, je hoeft echt niet alles te doen”.
Op een schooldag heb ik wel eens letterlijk geen tijd om naar de wc te gaan, nou dat moet je echt op de meeste ho-instellingen of kantoren nog meemaken hoor!
Verder de is de administratieve druk gewoon on-gekend, alles een leerling doet (boek vergeten, huiswerk niet af, naar de dokter) moet vastgelegd worden en als je pech hebt moet je je er nog bij een ouder voor verantwoorden ook. Tijd voor administratie en vergaderingen is in de afgelopen jaren toegenomen van 10 procent tot nu is dat 40 procent, ook onder druk van ouders die precies willen kunnen bijhouden wat er allemaal gebeurt in een klas, ook op het VO!
Over ouders gesproken… dat het was niet het enige onderwijsnieuws dat je aansprak deze week toch?
Nee, misschien is het selection bias, maar ook Trouw had een mooi en relevant stuk, over niveaugroepjes in de klas. Op veel basisscholen heb je binnen een klas, zeg een groep 5, niveaugroepen, de sterretjes, zonnetjes en maantjes bijv, die dan los uitleg krijgen. Docenten vinden dit vervelend, want het is een hoop extra werk om drie keer los uit te leggen, maar belangrijker dan dat, onderzoek toont aan dat het niet eens per se beter is voor de snellere leerlingen, maar wel heel slecht voor de minder snelle leerlingen, omdat de docent ze in de langzamere groep niet meer aan hoge standaarden zal houden, en omdat ze niet kunnen leren van klasgenootjes die al verder zijn. De reden dat dit soort interventies zijn ingevoerd zijn overduidelijk niet het onderzoek dat dus laat zien dat het geen goed idee is, maar de maatschappij die voornamelijk bestaat uit ouders de roepen dat hun prins(es)je niet genoeg wordt uitgedaagd. Hun ergste beeld is dat hun kind zich op school verveelt, maar daardoor komt er dus beleid waardoor andere leerlingen veel minder leren, net als de administratiedruk op een vo een teken dat de buitenwereld gewoon niet weet wat goed is voor scholen en voor leerlingen, en eens moet ophouden met roepen hoe het allemaal anders moet.
Daarom ook een dikke pluim voor Veldhuis, die ipv meninkjes te typen, het zelf heeft ervaren en onderbouwd en eerlijk vertelt.
Ja, nog even terug naar de NRC en naar het advies!
Het meest onroerende stukje van het NRC artikel zit op het eind, als leerlingen op school aan een overwerkte collega vragen waarom hij eigenlijk leraar blijft, waarom hij het vak nog ziet zitten. Zijn reactie moeten we letterlijk voorlezen, de man zegt:
‘Er zijn een heleboel beroepen waar je elke dag een beetje doodgaat. Dat gevoel heb ik hier niet. En dat komt door jullie.’
Treffender kan je het beroep van leraar gewoon niet beschrijven. Jullie met je spreadsheets, meetinkjes, heidagen en weet ik niet wat je allemaal hebt in het bedrijfsleven, met jullie geweldige salarissen en een lekkere lease auto op de stoep, geniet er maar van, maar wij onderwijsmensen hebben geen midlife crisis, wij hoeven ons niet af te vragen “waar we het allemaal voor doen”, want dat is iedere dag weer kraakhelder.
Dus bij deze het advies aan de leraren van Nederland
Laat je niet gek maken, we hebben het mooiste beroep dat er is, en laten we er allemaal voor zorgen dat we dat beroep kunnen blijven doen zonder input van buitenaf! Ze weten niet waarover ze spreken.
