Recent had ik een leuk gesprek met een hele leuke AI-beleidsmaker bij een onderwijsinstelling in Nederland. Ik beloofde haar een paar linkjes die helpen mijn kijk op AI te begrijpen, maar in plaats van een mail dacht ik: ik maak er een blogpost van! Kan iedereen meelezen en heb ik ook meteen en handige bron om aan andere mensen te sturen. Dus bij deze een kort overzicht.
Een goed begin om mijn denken is deze lezing over AI en onderwijs te snappen (wel een uurtje kijktijd) waarin ik ontwikkelingen in een historisch kader plaats:
Deze lezing leunt zwaar op het geweldige boek Teaching Machine van Audrey Watters.
Het mooie eraan vind ik dat het zo goed uitlegt hoe de huidige AI hype in een lange reeks van initiatieven past waarin wetenschappers en technologie-liefhebbers proberen het onderwijs te veranderen, maar dat nooit echt goed snappen.
In datzelfde kader past dit recente onderzoek onder bijna 800 Amerikaanse docenten. De journalisten die over het onderzoek schrijven, verbergen hun verbazing over hun eigen bevindingen niet (en bekennen zo niet bekend te zijn met Watters werk, of dat van andere technologie-critici zoals Shosana Zubof of Jaron Lanier, of eigenlijk al het basisidee dat iedere technologie of interventie altijd voor- en nadelen heeft). Ze schrijven “We were puzzled to find that teachers who used a learning management system such as Canvas or Schoology reported higher levels of burnout”.
Met deze bevinding geven de auteurs eigenlijk ook nog eens toe dat ze zelf geen doctenten zijn die een LMS moeten gebruiken, want echt iedere docent ooit weet dat die systemen meer werk opleveren, omdat ze (zoals ook deze onderzoekers leren) mensen dwingen dingen anders te doen dan ze willen, en zo extra werk geven. Dat zien de onderzoekers ook, want verrassing… “the learning management systems were simply another thing on teachers’ plates.” Ja wie had dat nou kunnen voorspellen?
Dus uit deze stukken zien we goed dat technologie het werk van docenten niet perse makkelijker of leuker maakt, en als je dat niet gelooft, vraag eens een docent. Het idee dat dat met AI anders zal zijn, lijkt me onwaarschijnlijk want ook AI is niet gemaakt met docenten in gedachten, maar een tool is die een klant zoekt, net als Skinner zijn Skinner-boxen in de jaren ’50.
Technologie geeft niet alleen meer werk, het verandert ons werk ook. Zoals ik in de lezing hierboven zeg, geef een systeem als Magister me alleen de mogelijkheid om negatieve aantekeningen te maken over leerlingen, zoals “huiswerk vergeten” of “te laat”, of ik dat nu wil of niet, dat verandert mijn denken ook. Dat is een soort “soft power” die volgens onderzoeker Kerssens van de Universiteit Utrecht pedagogische keuzes stuurt.
En technologie berooft ons ook nog eens van leuk en betekenisvol werk, zoals ik nog uitgebreider uitlegde in een andere context, namelijk die van de muziek in de VPRO-podcast De Machine.
Verder lijkt nu ook het bewijs zich op te stapelen dat als je AI veel gebruikt, je denkvaardigheden achteruit gaan. Dat is natuurlijk ook geen verrassing maar we moeten het blijven zeggen om de hype een beetje tegen te gaan. En eerlijk gezegd vind ik dit niet eens het ergste. Erger is het denk ik dat mensen (ook studenten en leerlingen) niet meer *willen* denken, niet meer gewend zijn aan de verwarring en frustratie die hoort bij iets nieuwes leren.
Wil je nog meer lezen over het toepassen van AI in het publieke domein? Deze hele lange longread geeft 20 goed onderbouwde tips waar je echt over kan nadenken.
Ben je ook docent en wil je nog meer weten over AI in het onderwijs? Je kan je in vijf colleges op de VU laten bijpraten over AI en de impact ervan op het onderwijs!
